Ondanks alle inspanningen van veredelaars is het nog niet gelukt om plantenziekten te verslaan en ze blijven een dodelijke bedreiging voor de wijnstok. De lekkerste en mooiste variëteiten worden het meest aangetast door ziekten.
De gevaarlijkste ziekte van druiven is meeldauw, of pernosporosis, valse meeldauw. Het komt overal voor waar wijngaarden zijn, omdat de ziekteverwekker een schimmel is die op levende weefsels leeft. Hij overwintert op afgevallen bladeren en direct in de grond met sporen, verdraagt gemakkelijk hitte en vorst. Ontkiemt bij 10°C, wordt bij wind of regen naar de achterkant van het blad overgebracht. Er kunnen tot 20 generaties van de schimmel per seizoen zijn en de reproductie stopt alleen met de dood van de plant of met een daling van de temperatuur. De externe manifestatie van de ziekte is talrijke gelige vlekken. De achterkant van het blad is vanwege de actieve reproductie van de schimmel bedekt met een schimmelbloei, dit gebeurt niet bij droog weer. Bij resistente rassen zijn de vlekken kleiner, drogen snel en zien eruit als gaatjes met een naald met een gedroogde rand, het blad heeft een olieachtige glans. Op de scheuten verschijnen ook vlekken, geelachtig en dan bruin, die de neiging hebben om te beschimmelen.
De rassen met matige smaak en hoge zuurgraad hebben genen voor resistentie tegen meeldauw, de ernstigste ziekte bij druiven. Het ras Isabella is resistent tegen deze ziekte, die een scherpe smaak, een hoog gehalte aan wijnsteenzuur en ongekleurd, slijmerig bessenpulp heeft. Wanneer slechte smaak wordt verdund door kruising met goede rassen, wordt ook de ziekteresistentie verdund.
Daarom moeten de behandelingen constant worden uitgevoerd, volgens het ontwikkelde schema en het veranderen van de medicijnen voor een betere efficiëntie.
Bijzonder sterke laesies zijn aan de toppen van de scheuten op onstabiele variëteiten, dan treft de ziekte zowel de bloeiwijzen als de nieuw verschenen eierstokken van bessen. Op meer volwassen bessen verschijnt de besmetting als blauwgrijze, depressieve plekken onder de steel. De bessen worden bruin, verschrompelen en vallen af. Deze ziekte kan alleen worden voorkomen door systemische preventieve behandelingen.
Voor succesvol gebruik moet u de classificatie van chemicaliën kennen en de timing van hun gebruik onthouden.
Insecticiden worden gebruikt tegen rupsen, bladluizen, kevers en vlinders, en tegen teken zijn individuele preparaten acariciden. Fungiciden helpen tegen schimmelziekten en herbiciden worden gebruikt tegen onkruid. Contactpersonen zijn degenen die een schadelijk object moeten bereiken om actie te ondernemen. Quasi-systemische geneesmiddelen hopen zich op op het oppervlak van de behandelde planten en komen geleidelijk vrij. Systemische dringen door in het celsap van de plant.
Een populair insecticide en tegelijkertijd een acaricide is karbofos. Het is effectief tegen bladrollers en ander ongedierte, heeft een continu toxisch effect en is compatibel met Bordeaux-vloeistof en acariciden. Toepassing dient uiterlijk 20 dagen voor de oogst plaats te vinden.
Bordeaux-vloeistof is een chemisch middel op basis van kopersulfaat en ongebluste kalk, een contactmiddel tegen veel schimmelziekten en bacteriose. Het wordt gebruikt in de strijd tegen meeldauw, anthracnose, zwartrot, rubella, cercosporosis en melanose. Het moet vlak voor gebruik worden bereid en elke kweker moet weten hoe het moet worden bereid. Vervangers voor Bordeaux-mengsels zijn minder effectief en worden vaak nagemaakt, en wanneer ze onder onjuiste omstandigheden worden bewaard, verliezen ze hun chemische eigenschappen en werken ze niet. De behandelingen moeten worden herhaald, omdat na neerslag de beschermende eigenschappen afnemen en op niets uitlopen.