Vele jaren geleden, toen er nog geen koelkasten waren, hadden mensen een moeilijke taak: hoe melk te bewaren en te verwerken, vaak een grote hoeveelheid, zonder koelkast.
Tijdens het vasten of in de zomer, wanneer er melkoverschot was, werd deze in grote aardewerken kruiken gegoten. Dergelijke schalen werden speciaal voor melk gemaakt van zeer poreuze klei. Daarna werden de kruiken in de kelder gezet. Na een tijdje werd de melk zuur en vormden zich zure room en yoghurt in de kannen. Als deze producten vervolgens niet konden worden gegeten, werden ze verder verwerkt. De zure room werd opgeklopt en kreeg boter, die lang kon worden bewaard - in de kou, in een aardewerken schaal gevuld met wei.
Boter werd ook gesmolten en in deze vorm bewaard in makitras - kleipotten met een wijde hals. Zout werd vaak toegevoegd aan ghee. Dergelijke boter kan enkele maanden worden bewaard, en als er bovenop gesmolten varkensvet wordt gegoten, nog langer. Karnemelk, die samen met boter werd verkregen, werd als voer aan het vee gegeven. Als karnemelk voor voedsel kon worden gebruikt, werd er deeg op gekneed, brood of taarten gebakken.
Wrongel werd gemaakt van gestremde melk, waardoor het onder druk stond. Als de kwark lange tijd moest worden bewaard, werd de kwark meerdere keren "opgewarmd" om het zo droog mogelijk te maken, daarna werden eieren toegevoegd, goudbruin gebakken, dergelijke kwark in de vorm van pannenkoeken aangedrukt een aardewerken schaal, gezouten en overgoten met gesmolten boter. Dit maakte een kaas die lang bewaard kon worden en niet bederven.
Deze methoden maakten het mogelijk om zelfs een grote hoeveelheid melk te verwerken en gezonde en voedzame producten lang te bewaren.
