De oude denkers en wetenschappers Seneca, Horace, Plinius en Cicero, die verrukt waren over de smaakeigenschappen en het unieke vermogen om van kleur te veranderen, schreven over zeebarbeel. Deze vis wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van twee lange antennes met een relatief kleine afmeting - ongeveer 45-50 centimeter van het begin van de kop tot de punt van de staart.
Een beetje over unieke vissen
In het Russisch heeft het woord "barbeel" een Turkse oorsprong van het woord barbunya, dat op zijn beurt is afgeleid van het Italiaanse woord barbone, wat zich vertaalt als "grote baard". In Rusland heeft deze vis ook een tweede naam - "sultanka", die wordt geassocieerd met de karakteristieke antennes, zoals die van de sultans. Deze vis was erg populair in het oude Rome, waar de zeebarbeel even zwaar was als de lading zilver. Tijdens het Romeinse rijk brachten koks, voordat ze vis begonnen te koken, het meestal eerst in een speciaal vat met water naar de gasten, die de gelegenheid hadden om het spel van de mul-kleur te bewonderen - van zilver tot karmijn.
Commerciële visserij op zeebarbeel is zeer overvloedig in de Middellandse Zee, Azov en de Zwarte Zee, evenals in de Indische en Stille Oceaan, waar de vis leeft op een ondiepe diepte van 15-35 meter. Tegelijkertijd geeft ze de voorkeur aan zand- of slibrijke grond, maar soms kan het ook op een rotsbodem.
Rode mul is ook waardevol vanwege zijn voedingseigenschappen, evenals grote lichtheid (100 gram vis bevat slechts 31 kcal, 0,8 gram vet en 5 gram eiwit). Het vlees is zeer mals en wordt als een delicatesse beschouwd, omdat het mul-eiwit zeer snel wordt opgenomen. Deze vis heeft een hoog gehalte aan magnesium, fosfor en andere micro-elementen die waardevol zijn voor het menselijk lichaam. Er wordt aangenomen dat zelfs een kleine snack van mul snel iemands kracht kan herstellen.
Hoe wordt rode mul bereid
In de culinaire wereld wordt aangenomen dat het in bijna elke vorm heerlijk is, en een hoogwaardige en vers gevangen zeebarbeel is gewoonweg onmogelijk te bederven tijdens het kookproces. Erg lekker van deze vis en oor, en gedroogde zeebarbeel in smaak doet niet onder voor zelfs een vette en stevige ram.
In Europese culinaire tradities zijn er veel variaties op het koken van rode mul in een gefrituurde vorm, en in de mediterrane landen bakken ze het graag in de oven, grillen en stomen het ook met kruiden in een koekenpan boven een vuur. De zeer malse mullever wordt bijzonder gewaardeerd, en de afwezigheid van gal in het lichaam van de vis maakt het erg handig voor luie koks die de vis niet willen darmen.
Bovendien is een teken van de smaak van zeebarbeel verre van zijn grootte, omdat het de voorkeur heeft om kleine vissen met een grootte van niet meer dan 20 centimeter te koken en te serveren. Het vlees van dergelijke vis is het lekkerst en mals. Rode mul is ook heel gebruikelijk in ingeblikte vorm.
