Beroemde geisha, dit opwindende symbool van het oude Japan, hoeveel geruchten en mysteries het heeft gegenereerd. Dus wie waren en bestaan ze nog steeds - deze mysterieuze vrouwen, in de volksmond "wilgenbloemen" genoemd?
Kort verhaal
Velen geloven dat geisha verwant is aan een prostituee, hoewel dit oude ambacht in Japan werd beoefend door yujo en joro. Zowel die als anderen draaiden rond in dezelfde sociale ruimte en namen deel aan dezelfde evenementen die werden gehouden in de later genaamde "fun quarters", speciaal bedoeld voor yujo-residentie. Geisha woonde daar niet, ze waren alleen uitgenodigd als "toastmaster". Vertaald uit het Japans betekent "geisha" "man van de kunst", ze vermaakten de elite-samenleving met liedjes, dansen, instrumenten bespelen en, belangrijker nog, gesprekken. Een geisha en een yujo kunnen zelfs worden onderscheiden door hun uiterlijk: de riem van een Japanse hoer is aan de voorkant vastgebonden met een eenvoudige knoop, zodat het mogelijk is om een kimono meer dan één keer per dag uit te doen, en voor een geisha - van achteren en zodat zelfs zij het zelf niet zou kunnen losmaken zonder hulp… Zelfs op het niveau van de wet was het hun verboden om dergelijke diensten te verlenen, hoewel het mogelijk was om een beschermheer te hebben en zelfs kinderen van hem te krijgen. Maar ze konden echter pas trouwen nadat ze de rang van geisha hadden verlaten.
Vandaag de dag
Geisha's bestaan nu echter, vanwege de popularisering van de westerse samenleving, worden ze meer gezien als echo's van het verleden en een eerbetoon aan traditie. Natuurlijk, na een kwart millennium vanaf het begin van hun vorming (daarvoor werd de rol van "toastmaster" in de Japanse samenleving exclusief aan mannen gegeven), hebben ze enkele veranderingen ondergaan, maar behouden ze hun hoofdfunctie - om mensen subtiel te vermaken. De aanwezigheid van een geisha op een evenement, zelfs nu, geeft een speciale betekenis en getuigt van een hoge mate van ontvangst. Ze betrekken gasten in intellectuele conversatie, flirten soms zelfs met hen, laten mannen blozen en zorgen ervoor dat er geen lege ruimte is naast elke hoogwaardigheidsbekleder.
In het moderne Japan zijn er nog maar weinig geisha's - slechts ongeveer duizend, terwijl er een eeuw geleden tienduizenden waren. Hun historische thuisland wordt beschouwd als Kyoto, de voormalige hoofdstad van Japan, waar nog zes "fun quarters" bewaard zijn gebleven. Maar met de overdracht van de hoofdstad naar Tokio vertrokken politici en ambtenaren, de belangrijkste bron van inkomsten van de geisha's. Vandaag zijn er nog ongeveer honderd geisha's in Kyoto, de rest is verhuisd naar de nieuwe hoofdstad. Nu worden ze geisha's door hun eigen keuze, terwijl ze voorheen bedelaars waren, wiens families hen niet konden voeden. Ze leiden een bescheiden levensstijl en proberen zich niet aan toeristen te laten zien. Op de foto's die door toeristen zijn gemaakt, zijn er geenszins geisha's, maar maiko, hun studenten of zelfs vermomde actrices. Het hoogste niveau wordt ingenomen door oka-san, een soort elite. Ze gaan naar overheidsrecepties in theehuizen, moeten vloeiend vreemde talen spreken en bekend zijn met hedendaagse literatuur en kunst. Bovendien leiden de oka-san de geishaschool in Kyoto, de enige in zijn soort.
Mysterieus, aantrekkelijk, in veelkleurige kimono's, op houten sandalen, waardoor ze zo sierlijk in kleine stapjes lopen, met een ingewikkeld kapsel, een onnatuurlijk gebleekt gezicht, heldere lippen en eyeliner, lijken geisha's een masker te dragen. Het is niet verwonderlijk dat het nog steeds zoveel toeristen trekt - dit mysterieuze, dat een integraal onderdeel is geworden van de Japanse cultuur, maar helaas een bedreigd beroep - geisha.
