Tegenwoordig kan bijna geen gezin meer zonder suiker op tafel. Het is bij iedereen bekend en maakt deel uit van een groot aantal gerechten. Vanuit het oogpunt van chemie kan suiker elke stof worden genoemd die behoort tot de vrij brede groep koolhydraten die oplosbaar zijn in water, een zoete smaak hebben en een laag molecuulgewicht hebben. Maar in het dagelijks leven wordt dit meestal sucrose genoemd, voornamelijk geproduceerd uit bieten of suikerriet.
Hoe wordt bietsuiker gemaakt
Bieten zijn de meest voorkomende en handige grondstof voor de suikerproductie. Omdat het snel verslechtert, staan suikerfabrieken meestal dicht bij velden. De bieten worden gewassen, in schaafsel gesneden en in een zogenaamde diffuser geladen, die met heet water suiker uit de plantenmassa haalt. Het op deze manier verkregen "diffusiesap" is meestal 10-15% verzadigd met sucrose en heeft een donkere kleur, aangezien de organische stoffen in de biet donker worden tijdens oxidatie. Afval van dit proces gaat naar veevoer. Verder wordt het diffusiesap gezuiverd. Het wordt in gesloten metalen tanks geplaatst en behandeld met kalkmelk en zwaveldioxide. Hierdoor slaan schadelijke onzuiverheden neer, die met verschillende filters en bezinktanks worden verwijderd. Overtollig water wordt verwijderd door verdamping. Verdere kristallisatie wordt uitgevoerd, waarvoor vacuümapparaten worden gebruikt. De grootte daarvan is in sommige gevallen vergelijkbaar met de grootte van een huis met twee verdiepingen. Het resulterende product bevat sucrosekristallen en melasse gescheiden door centrifugatie. Het resultaat is de ontvangst van harde suiker, onderworpen aan extra droging. Het kan al gegeten worden.
Hoe wordt rietsuiker gemaakt?
Meestal wordt suiker gemaakt van riet in tropische gebieden. En het proces voor het maken van rietsuiker is vergelijkbaar met het extraheren van bieten, maar omslachtiger. Net als bieten wordt het riet zorgvuldig gehakt om het sap gemakkelijker te scheiden. Vervolgens wordt de resulterende massa uitgevoerd door een speciale pers. In de regel wordt het riet twee keer uitgewrongen en tussen de procedures door bevochtigd met water om het sap te verdunnen (maceratieproces). Verder wordt het sap, net als bij de bietenproductie, gezuiverd en vervolgens geklaard in een opvangbak onder druk en hoge temperatuur (110-116 graden).
De volgende stap is verdamping. Hiervoor worden speciale apparaten gebruikt, waarbij verwarming wordt uitgevoerd door stoom die door een gesloten leidingsysteem gaat. Het proces eindigt in vacuümapparaten. Vervolgens wordt de resulterende substantie door centrifuges geleid, door het gaas waarvan de melasse wordt verwijderd. Gekristalliseerde suiker blijft binnenin. De melasse wordt opnieuw aan de kook gebracht en onderworpen aan kristallisatie en centrifugering. Het effluent wordt weer gekristalliseerd en gebruikt als veevoer of meststof.
Voor de raffinage wordt ruwe suiker gemengd met suikersiroop, waardoor de resterende melasse oplost. Het mengsel wordt door centrifuges geleid en de resulterende kristallen worden met stoom gewassen. Daarna worden ze ontdaan van onzuiverheden en gefilterd. Daarna doorloopt het resulterende product de laatste stap van verdamping, kristallisatie en centrifugatie en vervolgens gedroogd. Daarna kan de rietsuiker gegeten worden.
