Tegenwoordig is karaoke over de hele wereld bekend. Restaurants en cafés met hem behoren tot de meest populaire etablissementen voor diegenen die hun vrije tijd willen doorbrengen met goed gezelschap.
Er wordt aangenomen dat dit entertainment zijn oorsprong vindt in Japan. Dit is niet helemaal waar. In de Verenigde Staten waren in de jaren vijftig van de vorige eeuw concerten van het Mitch Miller Choir erg populair. Tijdens hun optredens zongen de vocalisten hun favoriete hits, en de aanwezigen in de zaal zongen mee. Dit systeem is als karaoke.
Als fenomeen is het echter echt ontstaan in het land van de rijzende zon. Vertaald uit het Japans betekent "karaoke" "leeg orkest". In feite is dit muziek zonder woorden, of "backing track".
Een van de meest populaire en geloofwaardige verhalen over zijn oorsprong is het verhaal van de Japanse muzikant Daisuke Inoue. Meer dan dertig jaar geleden werkte hij in een bar in Tokio. Het publiek vond het optreden van de zanger erg leuk en hem werd gevraagd een plaat achter te laten om zijn favoriete liedjes te leren. Vervolgens kwam Daisuke Inoue met een systeem dat muziek zonder woorden kon afspelen. Hij gebruikte achtergrondtracks om de toeschouwers te vermaken die tijdens de pauzes tussen de optredens van zijn band naar het concert kwamen. Helaas werd dit idee destijds niet erkend. Het was Inoue die de maker van karaoke werd, maar hij patenteerde zijn creatie niet. Voor zijn vindingrijkheid ontving de drummer alleen een prijs, die "voor de meest domme en nutteloze uitvinding" werd genoemd. Vanuit het oogpunt van experts zou Inoue de rijkste man van Japan kunnen worden als hij de rechten op hem registreerde. Daisuke Inoue kwam met een apparaat dat een aangepaste audiorecorder is. Het mechanisme werd geactiveerd nadat een persoon er een munt van honderd yen in had laten vallen. De kosten van het plezier waren nogal hoog, maar dit amusement won snel aan populariteit.
Verschillende Japanse zakenlieden begonnen met de productie van karaoke-systemen. Na verloop van tijd werden ze aangepast en werd een scherm toegevoegd waarop de teksten werden uitgezonden. Er was ook een extra videosequentie bij het karaoke-nummer. Dergelijke apparatuur begon te worden geïnstalleerd in cafés, clubs en restaurants. Het werd erg populair onder kinderen. Er waren modellen die thuis gebruikt konden worden. Ze begonnen verschillende opties te verwerven, het assortiment breidde zich uit.
De uitvinding werd in 1975 gepatenteerd door zakenman Roberto del Rosario. Hij maakt momenteel winst met elk karaokesysteem dat naar de wereldmarkt gaat.
Tegenwoordig is het mogelijk om zowel een kleine versie voor thuisgebruik te kopen als een enorm apparaat met geavanceerde akoestische systemen en laserprojectoren.
De ontwikkeling van karaoke kreeg een nieuwe impuls met de uitvinding van de Leadsinger-microfoon. Het verschilde van anderen doordat het op een specifieke radiofrequentie kon worden afgestemd. Dit maakte het mogelijk om zelfs in de natuur entertainment te gebruiken. Muziek werd opgenomen op speciale media die in een microfoon werden gestoken. Daarnaast ving dit product ook de radio op.
In Rusland verscheen het karaokesysteem dankzij de zakenman Yan Borisovich Rovner (eigenaar van het Autogarant-expositiecentrum). Toen hij door Amerika reisde, raakte hij geïnteresseerd in de microfoon en sloot hij een overeenkomst met de fabrikant voor de levering van apparaten aan Rusland. Showman Sergei Minaev heeft ook een belangrijke bijdrage geleverd aan de populariteit van karaoke, die erover sprak in het programma "Two Grand Pianos".
Karaoke is een behoorlijk winstgevende onderneming. Dus als je fatsoenlijk geld wilt verdienen, probeer dan eens op dit specifieke gebied.
