Het proces van vertering en stofwisseling is onmogelijk zonder zout; de smaak van veel gerechten zonder zout lijkt onvolledig. Een bij onze grootmoeders zo geliefd beroep, zoals het inblikken van knapperige komkommers en pittige tomaten, kan ook niet zonder zout. Gelukkig wordt er in de wereld geen zouttekort verwacht!
instructies:
Stap 1
Vroeger werd zout gewonnen door middel van een pool- of kooimethode, nu wordt het ook gebruikt, maar volledig gemechaniseerd. Aan de kust in de herfst plaatsen ze een klein reservoir, dat door de gracht met water wordt gevuld. Na een tijdje bezinken kiezels, zand en klei naar de bodem en water wordt in het tweede reservoir toegelaten. In het voorjaar is het de beurt aan de derde poel, deze krijgt water met een hoger zoutgehalte dan in de originele batch. Gedurende deze tijd heeft het water de tijd gehad om redelijk te verdampen en tegen het einde van de zomer, wanneer bijna al het water verdampt is, komt er een zoutlaag op het oppervlak. Dit zout werd voorheen met de hand geharkt en vormde hopen van 10-15 meter hoog, waarna het zout, dat enige tijd met regen was gewassen, op karren werd geladen.
Stap 2
Gelukkig werd deze slavenarbeid vervangen door mechanisatie. Hoewel sommige landen, zoals Indonesië en India, het zout nog steeds met de hand bewaren, begon de Sovjet-Unie in de jaren twintig van de vorige eeuw zoutmijnen, graafmachines en kotters in te zetten, waardoor het volume van het gedolven zout aanzienlijk toenam. In de regio Astrachan, aan de grens met Kazachstan, ligt het Baskunchak-meer, het gebied is 106 vierkante kilometer, het is in de winter en het vroege voorjaar bedekt met een laag van 30% pekel - pekel.
Stap 3
Nu wordt op dit meer zout gewonnen met een maaidorser - ongeveer 300 ton per uur! Voorheen werd een massa die gelijk is aan deze gedolven door 200 ploegers en 120 laders laadden het op 300 kamelenkarren. Dezelfde oogstmachine voor zoutwinning doet zowel het eerste wassen als het vermalen van grote stukken. Dan gaat het zout naar de molens.
Stap 4
Zout wordt gewonnen uit de ingewanden van de aarde door een mijnmethode. Al miljoenen jaren is zout hier veranderd in een stenen monoliet. Maar temperatuur en hoge druk kunnen de structuur van het zout veranderen, het kneedbaar maken - het zet uit als het sterker wordt verwarmd dan de omringende rotsen en begint omhoog te bewegen. Sommige zoutbergen stijgen naar de oppervlakte van de aarde, bijvoorbeeld Khoja-Mumyn met een hoogte van 900 meter, en het Baskunchak-meer bevindt zich op de top van een van deze zoutkoepels. Met behulp van snijmachines of stralen worden zoutblokken worden van de zoutmassa afgebroken, die hier (in de mijn) worden vermalen en naar buiten rijzen.
Stap 5
Onze vriend - "Extra" voedselzout wordt verkregen door de vacuümmethode in zoutfabrieken. Door de putten wordt vers water in de zoutlaag gegoten die onder de grond ligt. De resulterende sterke pekel wordt door pompen weggepompt en gezuiverd en vervolgens naar kamers met verminderde druk - vacuüm gestuurd. Bij een druk onder atmosferische druk kookt de pekel bij een lagere temperatuur en verdampt actief water. Zout in de vorm van kleine kristallen slaat neer en wordt door een centrifuge van de resterende vloeistof gescheiden. Zo wordt fijngemalen "Extra" zout.
