Inktvissen hebben een ongewone smaak en worden bij het koken gebruikt als hoofdgerecht of als bijgerecht. Ze worden echter in een reeds verwerkte vorm gegeten, dus niet iedereen weet hoe deze zeedieren er in de natuur uitzien.
instructies:
Stap 1
Inktvissen behoren tot de orde van tienpotige koppotigen, bezitten vier paar tentakels, waarvan één, de grijpende, is uitgerust met chitineuze ringen. Door de jaren heen veranderen ringen in haken en worden ze een behoorlijk formidabel wapen.
Stap 2
Inktvissen zijn niet groot, meestal zijn ze niet langer dan 25-50 centimeter. Het zijn deze weekdieren die voor voedsel worden gebruikt, hoewel er ook reuzeninktvissen zijn met serieuze afmetingen. De grootste inktvis die officieel door wetenschappers is geregistreerd, was 17,4 meter lang van de achterkant tot de punt van de tentakels en woog 500-600 kg. Deze afmetingen zijn vergelijkbaar met een gebouw van vijf verdiepingen. Zo kunnen sommige weekdieren met recht de grootste dieren op aarde worden genoemd.
Stap 3
Inktvissen hebben een dicht cilindrisch lichaam, hebben een puntige plaat die qua vorm op een pijl lijkt. Deze weekdieren zijn uitstekende zwemmers. Onder water bewegen ze met behulp van een vin of een reactieve methode, waarbij ze water aanzuigen en door een klein mondstuk naar buiten duwen.
Stap 4
Sommige middelgrote inktvissen zijn in staat tot snelheden tot 50 km / u en concurreren slechts met een paar bewoners van de oceanen, waaronder een dolfijn, zwaardvis en tonijn. Om aan roofdieren te ontsnappen, kunnen inktvissen uit het water springen en tot 50 meter door de lucht vliegen. Soms komen ze tijdens de vlucht op het dek van het schip, daarom noemen zeelieden ze vliegende inktvissen.
Stap 5
Inktvissen leven van 1 tot 3 jaar, maar reuzensoorten kunnen veel langer leven. Sommige weekdieren gooien in geval van gevaar een inktwolk uit, waardoor het roofdier wordt gedesoriënteerd en de achtervolging wordt vermeden. Daarnaast is een interessant feit dat inktvissen blauw bloed hebben. Deze functie is inherent aan hen vanwege het gehalte aan koper in het bloed.
